Verhaal van Maxim
De dag van de fotoreportage was tevens ook mijn uitgerekende datum.
De dag dat jij ter wereld had moeten komen maar dat is helaas helemaal anders gelopen. Exact 100 dagen (14 weken en 2 dagen) te vroeg – werd jij geboren. Wat voelt deze dag ontzettend dubbel. Wat had ik mijn ziel en alles wat ik heb willen inruilen om jou tot op vandaag veilig en wel in mijn buik te kunnen houden. Maar wat ben ik dankbaar dat jij er bent.
Sinds mijn water brak op amper 22 weken zwangerschap ben jij aan het vechten als een leeuw. Om bij ons te kunnen zijn.
Wat heb je een onwaarschijnlijk parcours afgelegd. 6 weken lang geïntubeerd, een schimmelinfectie in je longen, een longontsteking, een chronische longziekte door de zware beademing, een operatie aan je oogjes, een liesbreukoperatie, een batterij aan medicatie en dat alles terwijl je gewoon nog veilig in mijn buik had moeten zitten.
Een oneerlijk zware strijd die je niet had moeten voeren als je vandaag ter wereld zou gekomen zijn.
Van zwaar beademd worden naar een zuurstofsonde in je neusje met slechts nog een paar procentjes zuurstof. Wat ben je een ongelofelijk straf ventje en wat zijn we fier dat we jou onze zoon mogen noemen. Hoe zwaar sommige dagen ook zijn. Jouw vechtlust sleept ons er doorheen en zorgt ervoor dat we elke dag terug die sprankel energie vinden om nog op onze benen te kunnen blijven staan.
Lieve schat, nog even en dan kunnen we jou eindelijk mee naar huis nemen om ons nieuwe hoofdstuk samen te starten. Wat kijken we daar zo intens hard naar uit.
