Verhaal van Kobe

Op 21/03 werd ik ’s nachts wakker met vochtverlies. Ik dacht meteen: dit is niet goed. Ik was op dat moment nog maar 19 weken zwanger.

Eénmaal in het ziekenhuis begon ik veel vocht te verliezen en werd mijn vrees bevestigd: mijn vliezen waren gebroken. Ik kreeg te horen dat dit een zeer ongunstige situatie was en dat de kansen op een goede afloop bijzonder klein waren. De komende 48 uren waren cruciaal.

Ik werd opgenomen en kreeg strikte bedrust voorgeschreven. Medicatie opstarten had geen zin want als de baby nu geboren zou worden, was de bikkelharde realiteit dat ze niets voor hem konden doen. Zelf draaide ik de knop meteen om en geloofde ik als één van de weinigen in een goede afloop.

Een goede week later mocht ik mijn bedrust thuis verder zetten met als enige uitzondering mijn wekelijkse controles bij mijn gynaecoloog. Ik maakte gelukkig snel weer vruchtwater aan en dankzij de strikte bedrust verloor ik ook geen vruchtwater meer. Na een aantal weken concludeerden de artsen voorzichtig dat mijn vliezen wellicht wat over elkaar geschoven waren en zo min of meer “hersteld” waren. Ik mocht mijn activiteiten voorzichtig terug heropstarten maar veel meer dan rechtop zitten of een heel klein stukje stappen durfde ik niet.

Tegen alle verwachtingen in behaalde ik de mijlpalen waar ik zo naar had uitgekeken: 24 weken, 28 weken en 30 weken.

Op 30 weken braken mijn vliezen opnieuw en verbaasde ik iedereen nogmaals met het feit dat ik toen niet binnen de 48 uren bevallen ben. Ik bleef wel continu vruchtwater verliezen.

Op 31 weken kreeg ik dan uiteindelijk ook de eerste echte weeën. Ik kreeg weeënremmers en longrijping toegediend. Eens deze medicatie werd stopgezet werd mijn zoontje Kobe geboren. Na 4 ziekenhuisopnames, was het voor mij echt een opluchting om aan die termijn te kunnen bevallen.

Ik ben VZW kleine held beginnen volgen tijdens mijn zwangerschap. Ik ben hen echt ontzettend dankbaar voor het mooie startpakket en de fotoreportage die ik dankzij hen mocht ontvangen. Dit is voor mij echt een lichtpuntje geweest in een emotioneel zware en heftige periode.

Afgelopen zondag mocht ik mijn zoontje – na 6 weken op neonatologie – eindelijk meenemen naar huis.

Vergelijkbare berichten

Een hart onder de riem voor alle NICU mama’s en papa’s

Een hart onder de riem voor alle NICU mama’s en papa’s

Een beeld dat mij voor altijd zal bij blijven is het beeld van de mama die werd langs gereden in een bed. Operatiehemd nog aan, infusen nog in de hand. Duidelijk een nieuwe NICU mama. Kippenvel over mijn hele lijf en een diep respect voor deze voor mij onbekende vrouw overvielen mij meteen.

Een brief aan alle NICU mama’s en papa’s

Verhaal van Romina

Verhaal van Romina

Geboren op 29 weken en 4 dagen

““Vlug werd ik de verloskamer ingerold. Terwijl de dokters zich in hun coronapak hesen, kreeg mijn vriend een snelle briefing over de overlevingskansen van onze baby. Achteraf gezien was dit echt een zeer traumatische ervaring voor hem.”

Verhaal van Maxim

Verhaal van Maxim

Geboren op 26 weken

“6 weken geïntubeerd, een schimmelinfectie in je longen, een longontsteking, een chronische longziekte, een operatie aan je oogjes, een liesbreukoperatie en dat alles terwijl je gewoon nog veilig in mijn buik had moeten zitten.”