Verhaal van Kobe

Op 21/03 werd ik ’s nachts wakker met vochtverlies. Ik dacht meteen: dit is niet goed. Ik was op dat moment nog maar 19 weken zwanger.

Eénmaal in het ziekenhuis begon ik veel vocht te verliezen en werd mijn vrees bevestigd: mijn vliezen waren gebroken. Ik kreeg te horen dat dit een zeer ongunstige situatie was en dat de kansen op een goede afloop bijzonder klein waren. De komende 48 uren waren cruciaal.

Ik werd opgenomen en kreeg strikte bedrust voorgeschreven. Medicatie opstarten had geen zin want als de baby nu geboren zou worden, was de bikkelharde realiteit dat ze niets voor hem konden doen. Zelf draaide ik de knop meteen om en geloofde ik als één van de weinigen in een goede afloop.

Een goede week later mocht ik mijn bedrust thuis verder zetten met als enige uitzondering mijn wekelijkse controles bij mijn gynaecoloog. Ik maakte gelukkig snel weer vruchtwater aan en dankzij de strikte bedrust verloor ik ook geen vruchtwater meer. Na een aantal weken concludeerden de artsen voorzichtig dat mijn vliezen wellicht wat over elkaar geschoven waren en zo min of meer “hersteld” waren. Ik mocht mijn activiteiten voorzichtig terug heropstarten maar veel meer dan rechtop zitten of een heel klein stukje stappen durfde ik niet.

Tegen alle verwachtingen in behaalde ik de mijlpalen waar ik zo naar had uitgekeken: 24 weken, 28 weken en 30 weken.

Op 30 weken braken mijn vliezen opnieuw en verbaasde ik iedereen nogmaals met het feit dat ik toen niet binnen de 48 uren bevallen ben. Ik bleef wel continu vruchtwater verliezen.

Op 31 weken kreeg ik dan uiteindelijk ook de eerste echte weeën. Ik kreeg weeënremmers en longrijping toegediend. Eens deze medicatie werd stopgezet werd mijn zoontje Kobe geboren. Na 4 ziekenhuisopnames, was het voor mij echt een opluchting om aan die termijn te kunnen bevallen.

Ik ben VZW kleine held beginnen volgen tijdens mijn zwangerschap. Ik ben hen echt ontzettend dankbaar voor het mooie startpakket en de fotoreportage die ik dankzij hen mocht ontvangen. Dit is voor mij echt een lichtpuntje geweest in een emotioneel zware en heftige periode.

    • Afgelopen zondag mocht ik mijn zoontje – na 6 weken op neonatologie – eindelijk meenemen naar huis.

    Vergelijkbare berichten

    • |

      Wij stoppen met onze liefdevolle fotoreportages op de dienst neonatologie

      Dit was echter geen gemakkelijke beslissing. We schenken immers zoveel meer dan louter een fotomoment. Het is vaak ook hun eerste, ‘echte’ gezinsmoment samen.

      👉 𝐀𝐥𝐬 𝐧𝐢𝐞𝐭-𝐠𝐞𝐬𝐮𝐛𝐬𝐢𝐝𝐢𝐞𝐞𝐫𝐝𝐞 𝐕𝐙𝐖 𝐢𝐬 𝐡𝐞𝐭 𝐢𝐧 𝐝𝐞𝐳𝐞 𝐡𝐮𝐢𝐝𝐢𝐠𝐞 𝐭𝐢𝐣𝐝𝐞𝐧 𝐞𝐜𝐡𝐭 𝐚𝐥 𝐞𝐞𝐧 𝐞𝐧𝐨𝐫𝐦𝐞 𝐮𝐢𝐭𝐝𝐚𝐠𝐢𝐧𝐠 𝐠𝐞𝐰𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧 𝐨𝐦 𝐳𝐞𝐥𝐟𝐬 𝐨𝐧𝐳𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐢𝐬𝐰𝐞𝐫𝐤𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐞 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐛𝐥𝐢𝐣𝐯𝐞𝐧 𝐛𝐞𝐤𝐨𝐬𝐭𝐢𝐠𝐞𝐧.

    • Maak kennis met Fien

      Onze kleine held fotografe Erika ging onlangs op pad om kleine heldin Fien samen met haar trotse mama’s op foto vast te leggen in het AZ Herentals. Ook voor ons was dit een primeur want het was de allereerste keer dat we in dit ziekenhuis mochten gaan fotograferen.

    • Het verhaal van Lore

      Ik dacht dit ook snel eens neer te schrijven want het verhaal van mijn tweede zwangerschap, de bevalling en de jaren erna zijn ontelbare keren door mijn hoofd gegaan. Het blijkt echter niet zo makkelijk om een beginpunt te zoeken voor Lore haar verhaal.Er is zo veel gebeurd en gezegd dat het allemaal door elkaar lijkt te vloeien. Maar de vele angstige uren in wachtzalen en dokterskabinetten bleven een constante doorheen de afgelopen 4 jaar.

    • Verhaal van Bas en Warre

      Geboren na een zwangerschap van 33 weken en 6 dagen

      “Al vroeg in de zwangerschap werd duidelijk dat er een groeiverschil was van 30% omwille van een ongelijke verdeling van de placenta. Vanaf dat moment werden we wekelijks opgevolgd in OLV Ziekenhuis in Aalst en volgden er ook enkele echo’s in UZ Leuven.”