Verhaal van Elyan en Amaya
Al van kinds af aan was het mijn grootste droom om bewust alleenstaande mama te worden.
In februari 2021 kreeg ik toestemming van de arts en in juni ging ik van start. Na de eerste inseminatie was ik meteen zwanger.
Tijdens de eerste echo bleek ik niet één maar twee wondertjes te verwachten. Mijn geluk kon niet op. Helaas verliep alles heel anders dan dat ik mij had voorgesteld.
Op de 11-weken echo bleek mijn ene kindje een licht verdikte nekplooi te hebben en moest ik twee vruchtwaterpuncties laten uitvoeren omdat beide kindjes van elkaar gescheiden zaten. Twee weken later bleek tot mijn grote opluchting dat alles perfect in orde was met hen.
Aan 12weken begon ik plots last te krijgen van een druk in mijn buik na het wandelen en zelfs door gewoon recht te staan. Daarnaast kreeg ik ook steeds meer last van krampen in mijn onderbuik en lage rug die in golven kwamen en die ook niet meer weg gingen. Gezien het mijn eerste zwangerschap was, wist ik toen nog niet wat normaal en niet normaal was. Mijn omgeving stelde me gerust. Volgens hen was dit perfect normaal en was dit ook niet onlogisch gezien mijn baarmoeder dubbel zo snel moest groeien.
Tijdens de volgende controle meldde ik dit toch even aan mijn gynaecologe en zij zei direct dat dit allesbehalve normaal was.
Na controle bleek er van mijn baarmoederhals slechts nog 1/3 over te blijven. Het gezicht van mijn gynaecologe werd plots lijkbleek.
Ze vertelde me dat een vroeggeboorte nu echt onvermijdelijk was en dat ik – indien ik de 24 weken nog zou halen – meteen opgenomen moest worden in het AZ Sint-Jan Brugge. Al leek dit haar erg onwaarschijnlijk. Ik was toen zelfs nog geen 14 weken. De 24 weken waren dus echt nog heel ver af. De paniek en de angst om mijn wondertjes te verliezen werden op dat moment alleen maar groter.
Toen ik haar vroeg of ik mijn kindjes ging verliezen durfde ze haar daar niet over uit te spreken. Al voegde ze er wel aan toe dat het er op dit moment echt helemaal niet goed uit zag en dat ze vermoedde dat ik plots totaal onverwacht thuis ging bevallen. Ik smeekte haar om een opname maar op deze zwangerschapstermijn had dit echt geen zin. Onder de 24 weken worden er sowieso geen intensieve zorgen opgestart omdat zulke kleintjes toch geen schijn van kans maken.
Het consult eindigde natuurlijk met heel veel tranen en nog meer angst en onzekerheid. Ik durfde haar verder niets meer te vragen uit schrik voor haar antwoord en zij durfde geen voorspellingen te doen omdat ze mij geen valse hoop wou geven. Ze wenste mij alvast veel sterkte….
Al snel besloot ik om mij te herpakken omdat al die stress zeker niet goed was voor mijn kindjes.
Ik voelde mij wel een heel slechte mama omdat ik blijkbaar niet eens in staat was om mijn zwangerschap te voldragen. Bij elke kramp dacht ik meteen: neen, toch geen weeën. Please laat dit niet waar zijn.
Tot aan 23 weken en 6 dagen leefde ik enkel in mijn zetel en kon ik enkel op mijn linkerzij liggen omdat de krampen anders meteen veel erger werden. Gelukkig was de dag waarop ik eindelijk kon worden overgebracht naar het AZ Sint-Jan in Brugge er snel. Daar kwam ik met heel veel angst toe want tijdens de autorit waren de krampen zo erg dat zelfs praten al niet meer lukte. Eénmaal opgenomen kreeg ik terug een sprankeltje hoop dat alles nu wel goed zou komen.
Een uur later werd ik tijdens een confronterend gesprek met de neonatoloog over de overlevingskansen van mijn wondertjes, wat er allemaal fout kan gaan, enz. plots terug met beide voeten keihard op de grond gezet.
Pas aan 24 weken doen ze actief iets, vertelde hij mits …De rest van het gesprek is in een waas aan mij voorbij gegaan.
Ik weet enkel nog dat ik zei dat ik zelf de verantwoordelijkheid niet wilde nemen om te beslissen over het leven en de dood van mijn wondertjes en dat ze alles op alles moesten zetten zo lang zij er van overtuigd waren dat er nog levenskwaliteit was. Helaas moest ik toen al meteen de documenten ondertekenen die het lot van mijn kindjes gingen bepalen wanneer zij veel te vroeg geboren werden. De weken die volgden probeerde ik om van elke seconde met mijn kindjes te genieten. Ondanks alle zorgen was ik wel graag zwanger. Ik vond het zalig om tijdens de nachten hun drukke bewegingen te voelen of om plots een arm of been te zien uitsteken in mijn buik
Ik was toen 27 weken en 4 dagen. Het water van mijn zoontje was al een week gebroken. 3 weëenremmende infusen later kreeg ik terug meer last van krampen en verloor ik plots veel bloed. De placenta van mijn zoontje bleek los te laten waardoor ik meteen een spoedkeizersnede moest ondergaan. Tijd om te panikeren was er niet.
Gelukkig was mijn gynaecologe zelf ook een echt moedertype en een schat van een dame. Ze zei meteen dat ik niet moest schrikken van al het volk dat in het operatiekamer klaar stond om mijn kleine wondertjes de eerste zorgen toe te dienen en dat ik hen maar heel kort zou kunnen zien. Ze gingen slechts 1 keer proberen om een epidurale te plaatsen. Nadien was het sowieso onder volledige narcose om snel te kunnen handelen. Gelukkig kon ik de geboorte bewust meemaken. Ook tijdens de operatie ontfermde de gynaecologe zich over mij en nam ze echt de tijd om af en toe te vragen hoe het met mij ging en om mijn kindjes toch snel eens aan mij te tonen voor ze werden meegenomen door de neonatologen. Na de keizersnede moest ik een halfuurtje in een aparte ruimte wachten op nieuws over mijn wondertjes. Elke seconde leek uren te duren. Na een tijdje kwam de neonatoloog met het verlossende nieuws dat mijn 2 wondertjes het allebei echt heel goed deden, een schitterend gewichtje hadden en dat ik ze daardoor 2 minuutjes mocht zien en aanraken.
Mijn kleine kanjer Elyan was 38cm groot en woog 1kg180. Mijn kleine dochtertje Amaya was 36cm groot en woog exact 1kg.
De verpleging vertelde mij dat de eerste uren nog erg spannend konden zijn en de artsen en verpleging ondertussen alles deden wat ze konden om het hen zo comfortabel mogelijk te maken. Tot die tijd moest ik op mijn kamer wachten.
Elke keer als ik voetstappen hoorde in de gang of er iemand op de kamerdeur klopte, dacht ik dat ze mij kwamen vertellen dat mijn wondertjes of toch minstens één van hen het niet hadden gehaald. Telkens stond mijn hart even stil. Als ik aan dit moment terug denk, krijg ik nog steeds koude rillingen en springen de tranen in mijn ogen.
3u later kwam de nachtverpleegster me halen. De neonatologen waren klaar met het toedienen van de eerste zorgen en ik mocht nog snel even naar mijn kindjes toe. Mijn kleine grote wondertjes lagen daar zo mooi te slapen en waren allebei echt heel sterk zeiden de artsen. Ondanks dat ze zo klein waren, zagen ze er toch al uit als echte baby’s. Helemaal volmaakt. Naast de overweldigende liefde die ik meteen voor hen voelde, sloeg ook de angst mij om het hart.
Angst om hen te verliezen. Angst voor de schade die ze zouden kunnen overhouden aan hun vroeggeboorte, Ik kampte ook met enorme schuldgevoelens Daar lagen ze dan, vol buisjes en kabeltjes, vechtend om te overleven en dat allemaal door mijn falende lichaam. Ik had echt gefaald als mama.
Tot op heden heb ik het hier nog steeds erg moeilijk mee want het schuldgevoel blijft. Gelukkig verliep onze tijd op de NICU quasi zo goed als vlekkeloos en zijn ze tot op heden nog nooit ziek geweest. Enkel mijn meisje had het iets zwaarder door de neveneffecten van de ademhalingsondersteuning via de CPAP. Zo had ze een enorm luchtbuikje, veel krampjes en moest het maskertje zodanig strak aangespannen worden dat ze erg opzwelde waardoor het maskertje helemaal in haar neusje drukte.
Via de verpleegkundigen leerde ik VZW kleine held kennen. Ik vond dit initiatief echt fantastisch en vroeg dan ook meteen een startpakket aan.De fotoshoot mocht helaas niet doorgaan omwille van corona. Jullie startpakketten zullen we dan ook eeuwig koesteren als blijvende herinnering aan ons NICU avontuur. Heel erg bedankt voor alles!
Na 6weken werden ze overgebracht naar het streekziekenhuis. Mijn zoontje mocht eigenlijk al naar huis maar moest nog even blijven voor zijn zusje die helaas nog niet goed kon drinken en zelfs terug volledig afhankelijk werd van sondevoeding.
Na 116dagen mocht ik mijn wondertjes eindelijk meenemen naar huis. Sinds 21/4 zijn ze thuis.
Wat ben ik ongelofelijk trots. Hun schattige lachjes doen mijn mamahart echt helemaal smelten. Ik ben echt smoorverliefd op hen.
Ik hoop dat ze dit zelf ook voelen en dat ze vooral ons motto: tiny but mighty nooit zullen vergeten.
Met een maandelijkse gift van slechts €5 gedurende een jaar schenk jij een kleine held een gratis startpakket. Zo word je de trotse meter of de fiere peter van een kleine held en ontvang je ook een diploma. Alle info vind je hieronder:
