Verhaal van Paulien
Een jaar geleden ben ik bevallen van Paulien en nog steeds heb ik het moeilijk om ons verhaal te vertellen. Deels omdat ik mij nog steeds schuldig voel tegenover mijn kleine meid en deels omdat ik veel heb moeten missen van de eerste momenten.
Het begon op oudejaar vorig jaar. Ik was 31 weken ver en voelde mij niet goed: verschrikkelijke hoofdpijn, sterretjes voor mijn ogen, hoge bloeddruk en gezwollen handen en voeten. Ik wist meteen dat dit alle symptomen waren van een zwangerschapsvergiftiging. Ik vertrok dus meteen naar het ziekenhuis. Mijn man bleef thuis om op onze oudste dochter van 1,5 jaar te passen. In het ziekenhuis deden ze enkele testen en stuurden ze mij terug naar huis. Ik moest 24 uur mijn urine verzamelen en 2 dagen later terug komen. Dit voelde echt niet juist gezien ik mij zo slecht voelde. Had ik moeten weigeren om naar huis te gaan? Had ik moeten herhalen hoe slecht ik mij voelde? Misschien wel maar zo ben ik niet. Ik ging dus naar huis en we vierden oudejaar met onze vrienden. Ik dan vooral vanuit de zetel.
Twee dagen later ging ik terug binnen in het ziekenhuis. Daar kreeg ik al snel het nieuws dat ik niet meer naar huis mocht. Ik had duidelijk een zwangerschapsvergiftiging en ik kreeg meteen longrijping en medicatie toegediend. De dag nadien kwam mijn eigen gynaecoloog en hij stuurde me meteen door naar het UZA. Hij vertelde dat het ziekenhuis niet voldoende uitgerust was voor een baby die 8 weken te vroeg was. Een uur later lag ik in de ambulance op weg naar het UZA.
Op dinsdag voelde ik mij nog slechter: ik had overal pijn en mijn handen, voeten en gezicht stonden heel erg gezwollen. Mijn nieren functioneerden meer goed dus ik kwam een kilo per dag bij in vocht. De hele tijd was ik heel emotioneel. Hoe lang zou ik dit volhouden? Wanneer zou ik moeten bevallen? Zou de baby wel ok zijn? Wat brengt de komende dagen? Ook mijn oudste dochtertje begreep er niets van en kon ook niet op bezoek komen.
Woensdagochtend kreeg ik geen ontbijt en ik had al door dat er van alles aan de hand was. Iets later stonden er 4 artsen aan mijn bed. Mijn nieren waren in shut-down gegaan en ze moesten de baby halen. Ik belde mijn man en deze kwam naar het ziekenhuis. Ik was doodsbang, een keizersnede was één van mijn grootste nachtmerries. Bibberend van angst werd ik naar het OK gebracht. Daar lieten ze een stagiair de epidurale steken. Ze had 4 pogingen nodig. Even later was Paulien er. Ik hoorde haar even schreeuwen en dat was het mooiste geluid dat ik ooit gehoord heb. Paulien woog 1,6 kg en was 42cm groot. Ze deed het gelukkig goed. Ik kon Paulien slechts enkele seconden zien voor ze naar de kamer ernaast ging. Daarna mocht ik haar nog heel even zien voordat ze in de couveuse naar boven ging. Na de bevalling mocht ik even bekomen. Mijn man ging meteen mee met Paulien om te kangoeroen. Daarna reden ze mijn bed naar boven en kon ik even Paulien haar handje strelen.
Donderdag ging het zo slecht met mij dat ik niet eens tot bij Paulien geraakte. Ik viel steeds in slaap en moest overgeven. Ik voelde mij heel schuldig dat ik mijn dochtertje in de steek liet. Gelukkig was mijn man bij haar.
Vrijdag waren mijn nieren gelukkig terug in gang geschoten en voelde ik mij beter. Ik kon eindelijk in de rolstoel naar Paulien. Ik had nog niet de kracht om haar zelf te pakken maar ik kon haar strelen en tegen haar praten.
Zaterdag kon ik Paulien eindelijk zelf vasthouden. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mama was. Wat had ik dat moment gemist waarop ze je baby op je borst leggen vlak na de bevalling.
Hierna volgden 5 weken heen en weer naar het ziekenhuis. Een echte uitputtingsslag. Ik voelde mij verscheurd tussen mijn 2 kinderen: eentje in het ziekenhuis en eentje thuis. Ik had het gevoel dat ik voor geen van de 2 kinderen de mama kon zijn die ik wou zijn. Telkens over en weer, kolven, kangoeroen, niet vergeten zelf te eten, voor de oudste dochter zorgen. Ik wist niet waar mijn hoofd stond.
Gelukkig mocht Paulien na 5 weken naar huis. Nu kon ze eindelijk haar grote zus en grootouders ontmoeten en kon ze ons eindelijk zien zonder mondmasker. Ze dronk ondertussen aan de borst en was de rustigste baby ooit. Wat heb ik genoten toen ze thuis was.
Nu is Paulien bijna een jaar. Ze kruipt, brabbelt, trekt zichzelf recht en is bijna altijd vrolijk. Gewicht en lengte heeft ze ingehaald en ze ontwikkelt zich perfect zoals het moet. Wat ben ik trots op mijn kleine vechtertje!
Aan alle mama’s, papa’s , zussen en broers: jullie zijn helden. Niet veel mensen weten wat jullie doorstaan, het verscheurde gevoel , het steeds moeten achterlaten van je kind, de constante bezorgdheid.
Het startpakket en de fotoreportage van VZW kleine held bracht steun in deze moeilijke tijden. Een beetje kleur in dat kille witte kamertje vol draadjes en alarmen.
Prematuurtjes zijn vechters. In alle stilte strijden ze elke dag om beter te ademen, zelfstandig te eten, voor dat grammetje extra om uiteindelijk voldoende aangesterkt te zijn om mee te mogen naar huis.
Met een maandelijkse donatie van slechts €5 gedurende een jaar schenk jij een kleine held een gratis startpakket. Zo word je de trotse meter of de fiere peter van een kleine held en ontvang je ook een diploma. Alle info vind je hieronder:
