Verhaal van Mila en Feliz (*)
In maart 2015 vernamen we dat ik zwanger was van een tweeling, 2 meisjes. We zagen de toekomst al helemaal voor ons: 2 schattige meisjes hand in hand, de beste vriendinnetjes.
Ik had gedurende de ganse zwangerschap pijn maar wilde me niet aanstellen. Ook de gynaecoloog maakte zich geen zorgen. Achteraf gezien had ik beter naar mijn lichaam moeten luisteren maar het was mijn eerste zwangerschap. Ik wist niet beter.
Ik ben totaal onverwacht bevallen op 26 weken. Gelukkig was ik wel al in het ziekenhuis. Het was een traumatische bevalling waar ik liever niet meer aan terug denk. Ik was alleen in het ziekenhuis. Mijn man was thuis. Er heerste paniek bij het personeel. Ik was bang. Mila kwam veel te snel ter wereld maar gelukkig hoorde ik wel een zacht kreetje. Feliz werd 5 minuten later geboren via een keizersnede waarbij ik onder volledige verdoving werd gebracht. Mijn man was net te laat. Onze meisjes waren al geboren. Hij gaf hen toen hun namen. Aan Feliz gaf hij de naam Feliz omdat dit ‘geluk’ betekende. Omdat ze niet-ademend ter wereld kwam, kon ze wel wat extra geluk gebruiken.
Feliz werd onmiddellijk geïntubeerd. Mila kon gelukkig wel zelfstandig ademen mits ondersteuning van de CPAP. De eerste dag waren de meisjes stabiel. Ik begon af te kolven en was er toen nog van overtuigd dat ze enkel nog wat moesten aansterken en groeien en dat we hen snel gingen kunnen meenemen naar huis.
De tweede dag liep het echter volledig mis. Feliz kreeg een ernstige bloeddrukdaling waardoor ze gereanimeerd moest worden. Ze was erg zwak en haar toestand moest van uur tot uur bekeken worden. Later op de dag deed ze hier ook nog stuipen bij en was ze erg onstabiel.
’s Avonds gingen mijn man en ik toch naar onze kamer om wat bij te slapen. Mijn man week nu geen moment meer van mijn zijde.
Rond middernacht kwam de verpleegkundige ons halen. “Om afscheid te nemen?”, vroeg ik. Ze knikte. Het was onwerkelijk. Ik wist niet wat ik moest voelen. Toen we aan kwamen op de afdeling, waren ze haar volop aan het reanimeren. De dokter die haar kleine borstkasje steeds weer indrukte, de alarmen, de paniek bij het personeel. Ik wilde alleen maar schreeuwen dat ze haar met rust moesten laten maar ik durfde niet. Stel dat ze het toch zou halen?
Dan vroegen ze of we haar graag wilden vasthouden. Een fractie van een seconde dacht ik dat ze het had gehaald. maar helaas was dit niet zo. Zodra ze stopten met reanimeren viel haar hartslag weg en werd de lijn op de monitor bijna helemaal vlak. Net zoals in de film. Alleen was het deze keer jammer genoeg geen fictie maar de keiharde realiteit.
Ik durfde haar niet vasthouden. Mijn man gelukkig wel. Ze werd bij hem gelegd in een dekentje, zonder draden en buisjes. Ze was zo klein maar zo perfect. Ik voelde een enorme verbondenheid tussen mijn man en mij. We gingen dit samen doen. Dankzij zijn steun wilde ik ons meisje zelf ook graag vasthouden. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Het was de eerste en tegelijk ook de laatste keer dat ik haar heb vastgehouden.
Daarna werd ze gewassen en mocht ze kleertjes aan doen. Er werden ook foto’s gemaakt door het personeel. Eerst vond ik dit heel raar maar achteraf gezien ben ik echt zo blij met die foto’s. Ze leveren het bewijs van haar bestaan. Mijn ouders en schoonouders zijn die nacht ook nog langs gekomen. Toen ik hen belde, zei ik enkel dat Feliz dood was en dat ze mochten langs komen als ze dat graag wilden. Ik huilde zelfs niet, was compleet in shock. Precies alsof er een deel van mezelf was mee gestorven met mijn kindje.
En dan was er natuurlijk ook nog Mila, ons meisje die vocht voor haar leven. Het heeft 11 dagen geduurd vooraleer ik haar wou vastpakken om te kangoeroën. Ik durfde me gewoon niet meer te hechten. Helaas kreeg ze het lastiger en lastiger en moest ook zij geïntubeerd worden. Het was echt vreselijk. Elke keer als we op de afdeling kwamen, stonden er dokters aan haar couveuse. Er kwam telkens iets nieuws bij. 1 stap vooruit, 2 stappen achteruit. Zo voelde het. De eerste 2 maanden van haar leven waren enorm intens. Ik zat iedere dag huilend aan haar couveuse. Een kleine operatie aan haar hart, het zeer trage en moeizame herstel van die operatie, de continue zuurstofdalingen, de hartritmestoornissen, …Er leek gewoon geen einde aan te komen.
Na een tijdje mocht ik ook kleertjes voorzien van de verpleegkundigen. Ik durfde die eerst niet te gaan kopen. Ik heb het uiteindelijk toch gedaan en wat zag ze er mooi uit. Al iets meer als een baby’tje in plaats van een rood-roze wezentje. Wat was dat een mooi moment. Net zoals haar eerste flesje en haar eerste badje. Maar telkens opnieuw werden deze geluksmomenten overschaduwd door het gemis van haar zusje Feliz.
Mila heeft uiteindelijk 99 dagen op neonatologie doorgebracht. We waren blij toen ze naar huis mocht maar tegelijk was ze ook nog zo kwetsbaar. Ik was zo bang om haar alsnog te verliezen. Ik lag nachtenlang wakker door haar geluidjes en het piepen van de monitor. Ik overleefde gewoon en cijferde mezelf compleet weg. Ik vond het loodzwaar om mama te zijn. Gans ons leven stond volledig in het teken van haar gezondheid en welzijn. Ook het verdriet om het verlies van haar zusje Feliz was immens. Ik miste haar zo. Ik voelde me schuldig en gefaald als mama. Ik heb me ook vaak erg eenzaam gevoeld. Ook al kreeg ik steun van vrienden en familie. Ik voelde gewoon geen connectie meer met hen. Veel dingen interesseerden me ook gewoon niet meer.
De reacties van anderen hebben me ook erg gekwetst: “Je hebt er toch nog eentje?”, “Ze heeft gelukkig maar even geleefd.”, “Het is waarschijnlijk beter zo”. Het zorgde ervoor dat ik niet durfde te rouwen en me af vroeg of het wel normaal was dat ik zo veel verdriet had om een kindje dat ‘maar’ 3 dagen had geleefd.
Mijn man is toen echt mijn grote steun geweest, mijn rots in de branding. Ik geloof dat ik een jaar lang iedere dag gehuild heb. Tot het moment waarop ik besefte dat ik die dag nog niet gehuild had. En toen moest ik daar weer om huilen omdat het aanvoelde alsof ik Feliz vergeten was. Wat uiteraard niet zo is. Zelfs nu – bijna 8 jaar later – gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Feliz is er geweest, ze heeft mij veranderd en ze zal altijd een deeltje van mij blijven.
Mijn band met Mila is uniek. Anders dan met mijn zoontje die 4 jaar later werd geboren.
Mila zal voor altijd mijn zorgenkindje blijven, ook al doet ze het goed. Ik ga nog elke avond onder haar neus voelen om zeker te zijn dat ze nog ademt. Ik kan soms ’s nachts liggen piekeren omdat ik mij zorgen maak over de toekomst. Zal ze wel gezond blijven? Heeft ze geen psychische schade opgelopen door alles wat ze heeft meegemaakt? Heb ik haar niet verpest door zoveel stress te hebben en zoveel te huilen? Al probeer ik die gedachten meteen ook terug weg te duwen.
Ik voel dat ik dag na dag weer een stukje van mezelf terug vind en dat ik alles wat we hebben meegemaakt ook meer en meer kan plaatsen. Al vind ik het nog steeds moeilijk om naar baby’s of een geboorte te kijken op tv of om daar iets over te lezen, Ik kan dat nog altijd niet zonder in huilen uit te barsten. De traumatische bevalling, de vroeggeboorte en het verlies van Feliz hebben een litteken achtergelaten. En ik merk dat die wonde door bepaalde geuren en geluiden opnieuw wordt opengereten De geur van de ouderkamer herken ik onmiddellijk. Net als de geur van het poetsproduct dat werd gebruikt op de neonatologie. Ik heb ook lange tijd koude rillingen gekregen van het geluid van een automatische deur omdat er ook zo’n deur was op de neo. Nu doen die geuren en geluiden nog steeds iets met mij maar ik heb ermee leren omgaan. Ik word nu niet meer verlamd door angst.
Ik draag alle organisaties die zich inzetten voor prematuren een enorm warm hart toe.
Er heerst hier nog zoveel onbegrip en onwetendheid over. Vooral over de emotionele impact op de ouders wordt er weinig verteld. Het is niet even aansterken in de couveuse. Het stopt helemaal niet na thuiskomst. Het is een zware en intense periode die zich onder je vel nestelt en op sommige momenten weer in alle hevigheid naar boven komt.
Ik weet nu dat het ok is om geen eindtijd te zetten op mijn rouwproces en dat ik alle tijd mag nemen die ik nodig heb.
Met een maandelijkse donatie van slechts €5 gedurende een jaar schenk jij een kleine held een gratis startpakket. Zo word je de trotse meter of de fiere peter van een kleine held en ontvang je ook een diploma. Alle info vind je hieronder:
