Verhaal van Laurens
Ik ben 2 weken zwanger. Om 6u fiets ik naar mijn werk. Het regent pijpenstelen.
Aangekomen op mijn werk zie ik dat mijn broek nat is. Ik dacht eerst dat het van de regen was. Ik ga naar het toilet en ik zie dat ik bloed verlies. Er wordt gezegd: als het helderrood is, dan is het een miskraam. Ik ben helemaal van slag. Met een bang hart ga ik naar de gynaecoloog. Waar gelukkig blijkt dat alles in orde is. Elke maand verlies ik 3 tot 4 keer bloed. En elke keer opnieuw denk ik: nu ben ik mijn kindje kwijt.
De gynaecoloog zet me thuis en ik krijg verplichte platte rust. Op 12 weken doen we de NIP-test. Daaruit blijkt dat we een meisje krijgen. We zijn dolgelukkig.
“Op 18 weken verlies ik vocht. Ik denk dat het urine is maar ga toch voor alle zekerheid naar de gynaecoloog. Alles ziet er goed uit. De week nadien moet ik terug op controle komen. In die week blijf ik elke dag wat vocht verliezen. De ene dag al meer dan de andere. Uit de controle blijkt dat ik vruchtwater verlies. Ik ben nu 19 weken zwanger en word opgenomen. Mocht ik nu bevallen, dan is er geen enkele overlevingskans voor ons kindje.”
Op 20 weken krijgen we te horen dat we moeten nadenken over wat we gaan doen als ons kindje een achterstand oploopt. Gaan we de zwangerschap dan stopzetten of gaan we alles op alles zetten om ons kindje te redden? We besluiten: zo lang ons kindje geen achterstand vertoont gaan we door.
Op 22 weken krijg ik telefoon van Hasselt: uw NIP-test is niet correct. U krijgt een jongen. Ik voel me teneergeslagen want een meisje zou sterker zijn en dus een grotere overlevingskans hebben dan een jongen. Wonder boven wonder haal ik de 23 weken. We durven terug een beetje dromen. De grens van levensvatbaarheid komt in zicht. Op 23 weken en 3 dagen word ik overgebracht naar CHC montlégia in Luik. Ik krijg weeënremmers en longrijping.
Op 24 weken en 4 dagen krijg ik last van weeën. Ik krijg de hoogst mogelijke dosis medicatie toegediend. Als dit niet werkt, zal ik bevallen.
Op 31 juli beval ik op 25 weken en 6 dagen van ons zoontje Laurens
Op 6 augustus mag ik mijn zoontje voor de eerste keer vasthouden.
Op 9 augustus wordt hij geopereerd omdat zijn ductus niet wil sluiten. Een week later wordt hij terug geïntubeerd omdat hij moeite heeft met ademen.
“Op 3 september wordt ons gevraagd hoe ver we willen gaan om hem te redden? Moeten ze alles op alles blijven zetten? Ook al gaat dit ten koste van zijn levenskwaliteit? Ze halen alles uit de kast en gaan voor de hoogst mogelijke dosis medicatie. Helpt dit niet, dan is het einde verhaal.”
We zijn er nog lang niet maar ons zoontje leeft en dat is het allerbelangrijkste.
“We kunnen jullie niet genoeg bedanken voor jullie steun, de liefdevolle foto’s waar we nog wekelijks naar terug kijken. Het is echt onbeschrijfelijk hoeveel jullie betekenen voor de ouders in die emotioneel zware en heftige periode.”
Met een gift van €20 schenk jij een gezin een warm gezinsmoment en een blijvende herinnering. Alle info vind je hieronder:
