Verhaal van Zonne

Enige tijd geleden ging ik normaal al naar het ziekenhuis komen voor de fotoreportage. Al hebben we onze toenmalige afspraak moeten annuleren omdat je broer ziek was. Ik sprak af met je mama dat ze mij opnieuw ging contacteren als je broer genezen was.

“Op woensdag 25 mei kreeg ik plots een hartverscheurend berichtje van je mama. Je was heel erg ziek geworden en je mama en papa konden niets anders meer doen voor jou dan jou de rust te schenken die je zo verdiende en waar je zo naar verlangde.”

Ik heb niet nagedacht en ben meteen in mijn auto gesprongen om jullie laatste momenten samen voor eeuwig vast te leggen op foto. Dit was het enige wat ik op dat moment nog kon doen voor jullie. Ik was gelukkig nog net op tijd want de dag nadien ben je naar je laatste rustplaats gegaan. Geen enkele fotoreportage die ik al mocht maken in naam van de VZW was ooit al zo belangrijk als deze.

Toen ik aan kwam op de afdeling lag je nog in de couveuse. Maar al snel mocht je je glazen huisje inruilen voor de veilige en warme armen van mama en papa. En dat deed je zichtbaar deugd want je deed regelmatig je oogjes open en trakteerde je mama en papa meerdere keren op een gelukzalige glimlach.

Geluk en verdriet liggen hier dicht bij elkaar maar wat er vooral overheerste was de liefde.

Wat een prachtige, kleine vechter ben jij!

Ik hoop dat je het goed hebt – waar je nu ook bent – en dat je eindelijk verlost bent van alle pijn. Ook al ben je fysiek niet meer aanwezig. In de harten van je gezin en je familie leef je voor altijd verder. Geen kind is zo aanwezig als een kind dat wordt gemist.

Ik hoop dat de foto’s die ik van jullie mocht maken een mooie herinnering zullen zijn en dat ze troost zullen bieden op de vele moeilijke momenten. Het immense verdriet en onmetelijke gemis kunnen we hiermee helaas niet wegnemen maar hopelijk kunnen we het zo wel een beetje mee helpen dragen.