Overlijdensdag Noor

Lieve Noor, kers op de taart,

Ik voelde het al bij het opstaan. Vandaag was de dag dat we jou de rust moesten gunnen die je zo verdiende en waar je zo naar verlangde. Eens we bij jou waren, hoefden de artsen zelfs niets meer te zeggen. Ik wist het gewoon.

De dag dat ze de canule gestoken hebben, wisten we al vanaf het moment dat je terug op de neo kwam: dit komt niet meer goed. Constant alarmen. Je kon niets meer verdragen. Geen aanrakingen, geen verzorging. Niets. Op aanrakingen van je mama reageerde je wel. Je deed dan telkens je ogen open. Ik kreeg er telkens terug een sprankeltje hoop door. Hoop dat we ons hier ook wel weer samen doorheen gingen slaan.

Het heeft helaas niet mogen zijn. De dokters konden je niet meer uit verdoving halen. Eens je iets wakkerder werd, had je het enorm moeilijk. Het zweet druppelde van je voorhoofd. Je lag te spartelen met je armpjes en je beentjes omdat het je zoveel moeite kostte om nog een beetje mee te kunnen ademen met de machine. Je longen waren gewoon te veel beschadigd door alle slijm en melk die telkens met kleine beetjes in je longen terecht waren gekomen.

We hebben altijd gezegd: zo lang er levenskwaliteit is en zo lang je niet afziet, gaan we verder. Van enige levenskwaliteit was er nu echt geen sprake meer. Je zo zien lijden was pas echt hartverscheurend. Op dat moment hebben we samen met de artsen beslist om je eindelijk de rust gunnen die je zo verdiende en waar je zo naar verlangde. De moeilijkste en tegelijk ook de meest liefdevolle beslissing die we ooit hebben moeten nemen.

Ik wil je herinneren zoals je was op de vele goede momenten want die zijn er ook geweest. De momenten waarop je het zo goed deed dat je zelfs zonder enige vorm van ondersteuning kon. Momenten waarop we konden genieten van alle kleine dingen die voor elke ouder vanzelfsprekend zouden moeten zijn. Je pampertje verversen, je een badje geven, mooie kleertjes uitzoeken voor jou, eindeloos knuffelen, samen spelen, mijn beide dochters samen op schoot kunnen nemen, enz. Niet zoals je was op het einde. Toen je niets meer kon en volledig afhankelijk was van machines.

Ik ben zo blij dat ik nog 7 maanden de kans heb gekregen om je te leren kennen. Toch had ik nog zoveel meer willen doen met jou. Je willen meenemen naar huis zodat we de ganse wereld konden laten zien hoe trots we wel niet zijn op jou. Je dicht bij mama laten slapen in het grote bed. Uitstapjes willen doen met jou. Op weekend en op reis gaan met jou. Kortom, je willen tonen hoe groot en hoe mooi de wereld wel niet is buiten de muren van het ziekenhuis. Jammer genoeg werd die tijd ons niet meer gegund. Jij blijft voor eeuwig klein.

Net zoals jij tot het allerlaatste moment gevochten hebt om bij ons te kunnen zijn, zal ik als een echte leeuwin blijven vechten voor mijn welpje. Om jouw project ook in deze huidige crisistijden te kunnen blijven verder zetten, is solidariteit belangrijker dan ooit. Als niet-gesubsidieerde VZW zijn we voor ons voortbestaan volledig afhankelijk van de steun van derden. Draag hier jouw steentje bij aan mijn meisje haar project: https://kleineheld.be/steun-ons/

Gelukkig durf ik dankzij jou te vertrouwen in de toekomst. Door jou weet ik dat achter de wolken altijd de zon schijnt.

Ik hou van je, tot aan de maan en terug. Dikke kus en knuffel XXX Je voor altijd supertrotse mama

Vergelijkbare berichten