Ik ben Nand!

Hallo allemaal, mijn naam is Nand. Ik ben geboren op 12 juni 2019 na een zwangerschapsduur van 27 weken. Oh Boy, wat was me dat een parcours!

*Zwangerschap*
Hier werden mama en papa al getest.

December 2019
Op 2de kerstdag liet mijn mama longfoto’s nemen. Weliswaar 5 dagen over tijd maar door een miskraam de maand ervoor dacht mama dat dit nog op zijn plooi moest komen.

Het zou toch niet?
Niet helemaal overtuigd deden ze toch een test.

Hier ben ik! Prettige kerst mama en papa! Na 12 weken zwangerschap bleek mama klonters aan te maken in de baarmoeder. Dit probeerde mama’s lichaam af te stoten. Maar ik was nog zo klein dus was dit een gevaarlijke situatie. Dankzij het snelle ingrijpen van de gynaecoloog was ik gered. Op dit moment wist nog niemand dat ik daar een goede 3 maand later al ging zijn.

Mama haar buik – 26 weken

*Weeën*
Pinkstermaandag 10/06 en de verjaardag van mijn mama. Papa wou ’s avonds trakteren voor mama haar verjaardag maar door te veel rugpijn wou mama liever thuisblijven en vroeg onder de wol. Zo gewenst, zo gedaan. Rond 3u werd mama wakker. Weeën en dit om de 3minuten, maar hé dat kon niet! Pas na 1,5 uur maakte mama mijn papa wakker.

Weeën?! Naar spoed! Mama wou niet, want het kon toch niet….Het waren hoogstwaarschijnlijk krampen, toch? Oke, na toe te geven aan papa gingen mama en papa toch richting spoed. Aan de monitor bleek dat papa gelijk had. Het waren weeën.

Er werd een assistent bij gehaald die moest controleren wat er aan de hand was. Na controle mocht mama niet meer recht staan, kreeg ze een infuus in haar arm en kwamen er meer vroedvrouwen binnen.

Maar wat was er aan de hand?! “Mevrouw, u bent zich van geen kwaad bewust (nee, absoluut niet eerlijk gezegd) maar u heeft volledige ontsluiting, een verkorte baarmoederhals en uitpuilende vliezen. Uw  zoontje kan elk moment ter wereld komen. Zo’n kleine baby’s kunnen wij hier niet voldoende ondersteunen dus wij hebben een ambulance laten komen en u moet in alle dringendheid naar Brugge.” Zelfs mijn papa mocht niet even over huis voor wat basic essentials voor mama en mij.

*Mijn geboortedag*
De weeënremmers bleken aan te slaan tijdens de nacht van 11/06 op 12/06 zei mama tegen papa: “Lief, ga naar huis. Ga slapen in je eigen bed. Wij voelen ons goed, hij zal heus deze nacht niet komen”. Zo gezegd, zo gedaan.

Plots kreeg mama weer meer pijn, weer meer weeën. Het ging plots allemaal heel snel.De assistent kwam erbij en we moesten meteen naar het verloskwartier. Wat sloeg de schrik toen toe. Want bij de controle ’s ochtends bleek je nog in stuit te liggen. Richting het verloskwartier belde mama snel papa op: “Kom onmiddellijk!” En toen plots niets meer van nieuws voor papa.

Papa dacht: ‘Mama is onder narcose want de baby lag in stuit maar niets was minder waar. Hij bleek heel goed te luisteren naar de vraag van mama om zich te draaien dus kon ik toch natuurlijk bevallen. Mama wou niet ten volle meewerken puur uit schrik tot ze dreigden een knip te geven. Bleek dat mijn hartslag te fel gedaald was. Alleen wist mama dit niet op het moment zelf. En toen was ik daar!

Nand Lommens * 12/06/2019 * 1080 gram * 35 cm

*It’s a boy *

Plots kreeg papa telefoon. Hij reed ondertussen ter hoogte van Roeselare. “Proficiat papa! Nand is geboren en “HE’S ALIVE!” Papa belde snel de grootouders rond om te zeggen dat hun kleinkind geboren was. Ongeveer 15 minuten na aankomst van papa in Brugge mochten we naar onze zoon.

Mijn eerste foto

*Nandje Olifantje*

Wat was iedereen meteen zot van mij! Ik was zo welkom, zo geliefd. Maar wat was het zwaar voor mij. Ik moest meteen hard vechten om te leven, te overleven. De eerste dagen leken perfect. Tot het noodlot toesloeg.

Op dag 3 na mijn geboorte begonnen mijn longen zich te vullen met bloed.

Mijn ductus (bloedvat van de longslagader) was niet gesloten waardoor er allemaal bloed in mijn longen sijpelde. Gelukkig stonden de artsen op dat moment net naast mijn couveuse en konden ze meteen ingrijpen. Ik werd volledig beademend, kreeg trilbeademing en medicatie en ik werd geregeld geaspireerd (bloed weggezogen uit de longen). En mijn longen waren al zo prematuur. Het was zeker niet simpel voor mij. Gelukkig kreeg ik heel veel mama en papa liefde.

Na een week bleek ik ook hersenbloedingen gehad te hebben. Een graad 2 in het ventrikel, een graad 4 op een motorische baan van mijn rechter oog- hand-voet. En alsof dit niet volstond kreeg ik na 3 weken een geperforeerde maag. Je moet weten: ik ben geboren omdat mijn darm niet doorgankelijk was. Ik had een dubbel bubbel duodenumatresie. Een hele mond vol! Dit betekent dat mijn 12- vingerige darm bestond uit 2 kanalen die niet aaneengegroeid waren. Hierdoor is mijn papa jaren geleden ook prematuur geboren.

Mama en papa waren zich hier niet bewust van tijdens te zwangerschap omdat dit geen dominant erfelijke ziekte was.

Maar kan je het al raden? Wij hadden dus wel degelijk zo’n vorm. Een unicum.

Doordat mijn darm dus niet doorgankelijk was en ik geen voeding alsook maagbeschermers kreeg was mijn maag als het ware gescheurd door de vele medicatie. Hier hield het voor mama op. Dit was genoeg geweest! Extreme prematuriteit, darmproblematiek, longbloeding, dubbele hersenbloeding, maagperforatie, enz. Mama wou mij laten gaan. Niet voor zichzelf. Zij wou blijven vechten maar graag zien is ook soms loslaten. Papa kon dit echter nog niet en wou mij eerst nog die operatie voor mijn maagperforatie geven. Dus kwam er een besluit. Ja,Nand krijgt de operatie maar er moet gegarandeerd worden dat er meteen voor zijn darm gekeken werd. Want wat was anders het nut van de maag te dichten? Om de week daarna weer een perforatie te hebben? Zo gezegd zo gedaan.

*Mijn Redding*
Ik werd geopereerd, een risicovolle operatie waardoor mama en papa afscheid moesten nemen van mij. Het zwaarste wat ze ooit moesten doen in hun leven. Maar ook ik vocht terug. En na 4 dagen coma was ik daar terug. Wat waren mama en papa blij! Vanaf nu  ging  alles  beter,  giing alles vooruit, alles iets positiever.

*Naar Huis*
Wie beweert dat vrijdag de 13de een ongeluksdag is? Voor mij alleszins niet! Op vrijdag 13/09/2019 mag ik naar hu na 92 dagen in Brugge gewoond te hebben is ! EINDELIJK! Met langs de ene kant een zuurstoffles en langs de andere kant een hartmonitor maar ik mocht naar huis! En het ging steeds beter.

Mama en papa werden mijn nieuwe verplegers. Ze pasten voor mij heel hun leven aan. Mama bleef 1 jaar fulltime thuis voor mij. Papa kluste soms wat bij om mijn extra verzorging te kunnen betalen. Want wie dacht dat het na het verlaten van het ziekenhuis gedaan ging zijn? Thuis heb ik nog 6 maanden aan de zuurstof en hartmonitor gehangen hoor 😉 Hier was ik pas op 16/01/2020 helemaal van verlost. Wekelijks kine, vele doktersbezoeken, dagelijkse medicatie, enz maar niets was mama en papa te veel.

Nand die voor het eerst thuiskwam met hartmonitor en zuurstoffles

*Feest*

3 november 2019 was het feest – mijn feest!

Eindelijk kon ik iedereen leren kennen en ontdekken en kreeg iedereen een lekker ontbijt van mij. Mijn mama en papa waren apetrots op mij! Eindelijk was er feest voor mijn geboorte. Want als we eerlijk zijn: hoe graag iedereen mij ook zag vanaf de 1ste minuut die roze wolk werd vaak overschaduwd door een donkere wolk. De mensen mochten mij nog niet aanraken maar ik leerde allemaal nieuwe gezichten kennen, hoe leuk! En als kers op de taart vroeg papa mijn mama ten huwelijk op mijn feest. Wat een eer! Mijn mama en papa gaan trouwen!

Mijn Mama, Papa en grote zus en ik op mijn feest

*Mijn verjaardagsactie*

Heb je mij zien glunderen? Ik stond in de krant! Ja ik, de inmiddels al niet meer kleine Nand! Tijdens mijn verblijf in Brugge konden mijn mama en papa rekenen op de steun van vzw Kleine Held. Net toen Nand in coma lag, kregen wij ons pakket van de vzw Kleine Held.

Daarin zitten onder andere kleertjes voor prematuurtjes, iets wat in de gewone handel amper te vinden is. Dat heeft ons echt moed gegeven. We zijn blijven vechten om Nand zo snel mogelijk die kleertjes te kunnen aan doen. Ik wilde graag iets terug doen voor VZW kleine held. Daarom stak mijn mama de handen uit de mouwen. Je moet weten, mijn mama is gek van bakken. Dus begon ze met het maken van bokkenpootjes en ander lekkers. Dit verkochten wij en de opbrengst ging naar de vzw. Ik kon hen €1004,63 overhandigen.

Ik in de krant!

*Nand bijna 18 maand *

Vandaag ben ik een flinke en gezonde kerel van bijna 18 maand, Ja, 18 maand al zeg. Nu ben ik toch wel al een grote Nand e zeg! Ik ga nog wekelijks naar de kine voor mijn voetje. Deze is wat spastisch door de hersenbloeding maar ik geef niet op! Niemand ziet aan mij dat dit voetje niet altijd goed mee wilt. Ik kom er wel. Eens een vechter, altijd een vechter!

Dit was mijn verhaal.

Liefs voor iedereen en een dikke kus!

Nand