Het verhaal van Maya
Mijn naam is Martine, vrouw van David en mama van drie kindjes. Noah is bijna negen, Maya zou dit jaar zeven worden en Lara wordt komende zomer vier.
Op 22 november 2012 werd Maya geboren, na 41 weken zwangerschap. Ze kwam ter wereld met het syndroom van Edwards, ook wel trisomie 18 genoemd. Door deze aangeboren afwijking had ze een grote groeiachterstand en een kwetsbare gezondheid.
Haar lage geboortegewicht was schrikken voor ons: ze woog amper 2.760 kilo, terwijl onze zoon 3.600 kilo woog toen hij geboren werd. Verder had Maya afwijkingen aan handjes en voetjes en een aantal organen waren niet volgroeid.
Al tijdens mijn weeën ontdekten de vroedvrouwen dat haar hartslag achteruit ging. De gynaecoloog besliste om een spoedkeizersnede uit te voeren en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor, want de arbeid van een bevalling had Maya nooit aangekund. Dan zou ze doodgeboren zijn geweest.
Maya is ‘s middags geboren en de eerste uren wisten we niet of er iets scheelde. Pas in de late namiddag kwam de kinderarts langs om te vertellen dat er iets mis was met haar oogjes en dat ze moeilijk kon ademhalen. Wat je dan voelt … we hadden een knoop in onze maag, woorden schoten tekort. Die drukkende onzekerheid: komt alles wel goed, gaat ze het halen, … wat als ze sterft? We hadden zoveel vragen maar nog geen enkel antwoord.
Die nacht begon ze plots achteruit te gaan.
Ze kon niet meer zelfstandig ademen en er werd beslitst om het UZA te verwittigen. Ze kwamen haar diezelfde nacht nog halen. Zelf kon ik pas de dag nadien overgebracht worden, omdat ik nog moest bekomen van de keizersnede. Het moment dat ze onze dochter wegbrachten was verschrikkelijk, we voelden ons zó machteloos.
De volgende dag kwamen drie mensen ons vertellen wat Maya had. Ik vergeet de woorden nooit meer. “Meneer, mevrouw jullie dochter is niet levensvatbaar …”
Ik heb nog nooit zo’n pijn gevoeld, er raasde een rollercoaster door mijn hoofd. Mijn ouders hoorden me huilen tot in de gang. En dan het besef: hoe moet je dit aan een tweejarige gaan uitleggen, die juist naar school gaat en zo blij is met zijn zusje. Hoe vertel je je andere kind dat zijn zus zwaar ziek is en nooit naar huis zal komen? Zelfs nu, zeven jaar later, rollen de tranen over mijn wangen als ik het neerschrijf.
We hebben onze dochter alle liefde gegeven die we hadden, maar je zag dat ze pijn had en we wilden haar niet laten lijden. Na zes dagen, op 28 november 2012 is Maya overleden. We hebben wel heel mooi afscheid kunnen nemen. Wanneer alle draadjes weg waren hebben we haar een badje gegeven, haar kleertjes aangetrokken en die vele mooie haartjes die ze had gekamd. Dat was zo moeilijk maar ik ben nu heel blij dat ik dat gedaan heb. In haar korte leven heb ik dat sIechts één keer kunnen doen.
Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan haar denken. Het zit hem vaak in de kleine dingen, ook in onze andere twee kinderen zien we haar elke dag.
Die week in het ziekenhuis hebben we zeker duizendvijfhonderd foto’s getrokken en met behulp van die foto’s vertellen we Noah en Lara over hun kleine, grote zus Maya. Toen ik op Facebook vzw Kleine Held tegenkwam en het verhaal van Sofie over haar dochtertje Noor las, twijfelde ik geen moment om contact op te nemen. De vzw zocht sponsors, en mijn man David heeft een reclame- en communicatiebedrijf, dus daar konden we bij helpen. Ondertussen hebben ze al een fijne samenwerking achter de rug en hopelijk volgen er nog vele andere. Want het is fantastisch wat ze doen voor al die kleine helden. De mensen achter de vzw hebben het hart op de juiste plaats. Wij klinken op een mooie toekomst!
[/cmsmasters_text][/cmsmasters_column][/cmsmasters_row]
