Het verhaal van Jules & Millie

Half november 2017, onze wereld, stond plots op zijn kop.
Ik had er over gedroomd, we hadden er mee gelachen. Een tweeling!

Zo plots en vooral zo onverwacht. 20 weken later begonnen we wat aan het idee te wennen dat we tegen de zomer plots een gezinnetje van 4 zouden zijn. De lente begon en mijn verjaardag passeerde. Moe, voldaan en zo gelukkig met dat dubbel leven in mij sloot ik de dag af. Diezelfde nacht nog had ik wat bloedverlies, rugpijn en harde buiken, maar ik maakte me niet meteen zorgen. Na een tijdje kwamen er toch wat zorgen de kop op steken en zijn we mijn instinct gevolgd recht richting het UZA. ‘Zet je maar in de rolstoel mevrouw, dan rijden we je naar materniteit”In een rolstoel?’ Ik zou niet de eerste zijn die in de gang moest bevallen…

‘Oh maar ik kom nog niet om te bevallen hoor.’

Vijf uur later, rond 9u ‘s morgens, 4 april 2018 waren jullie daar. Niets leek de drang om geboren te kunnen worden te stoppen. Mijn ieniemienie supermensjes, het nieuwe leven dat ik zag passeren in een ‘plastiek zakje’ en enkel op foto kon bekijken. Dat beeld kan ik nog zo helder voor ogen houden. Geen aanraking, geen besef, geen mama gevoel… Al de rest van die dag beleefde ik in een waas. In bed naar een hoekje op de Nicu, box 13. ’13?… Gaan mijn kinderen nu dood?’. Een professor met zijn hele harem die met een ingetogen gezicht me aankijken, alsof men hersenspinsel van het ongeluksgetal 13 nog waar zou zijn ook. Twee couveuses, gepiep van de monitors maar ook van die twee mini mensjes. Meer komt er niet meer binnen die dag. Vraag me geen uren, vraag me geen dagen vanaf dat moment meer. Ik leefde van dag tot dag, gaan en blijven gaan werd mijn motto.

‘Zo mini, maar zo perfect al.’, ‘Kop op ze doen het kei goed.’ Ik kon het alleen maar beamen want de mensen hadden gelijk. Maar het brak telkens mijn hart een beetje meer in stukken.

Het is niet ‘perfect’ en het gaat niet ‘goed’ als je bevalt op 28 weken

Als je kinderen moeten vechten voor hun leven, als je nog zoveel ditjes en datjes van je zwangerschap mist, als je plots nieuw leven ziet maar ze nog in je lijkt te voelen bewegen, als je nachten en dagen aan een stuk je zelf probeert leeg te kolven voor nog geen volledige fles op een dag, geen kraambezoek, geen mensen die je kinderen echt komen bewonderen, geen suikerbonen, geen roze wolk.. Als je ziet dat je kinderen stoppen met ademen en niet meer zichzelf kunnen herpakken. Als je kinderen vol draadjes en buizen hangen dat je nog niet eens kan zien hoe ze er uit zien. Als je hen elke avond moet achterlaten ,niet wetend of ze de nacht wel goed zijn door gekomen. Dan lijken al die goed bedoelde woorden van omstaanders te verdwijnen in het niets…

Maar verstand weer op nul en gewoon weer gaan en blijven gaan. Een tijdje later verhuisde we naar box 20, een kamer voor ons eigen gezinnetje alleen. Wat was ik blij dat we daar elkaar beter, intiemer en intenser konden leren kennen met verzorging en veel kangeroeën.

Tot ik op een ochtend binnenkwam en een pakketje zag liggen.

Een wondermooi  pakketje, kleertjes en dekentjes zo vrolijk, zo mini, zo perfect. Het maakte me fier en dankbaar. Voor die vriendin de het aan had gevraagd, maar ook voor de VZW kleine held die ik hierdoor leerde kennen. Hoeveel complimenten ik toen kreeg over hoe ze gekleed waren maakte dat ik toch die fierheid wat kon ervaren die ik miste van een ‘normaal’ kraambezoek. Het verhaal van de kleine held Noor deed me stilstaan bij het sterren lichtjes dat jammer genoeg soms brandde op de NICU.

Ik besefte dat ik dankbaar moest leren worden voor wat ik had gekregen en niet voor wat ik miste.

Het gedicht erbij heb ik niet meteen kunnen lezen. De eerste zin alleen al ‘Het vertrouwen dat alles goed komt, dat komt echt. Vast. Heus.’ raakte me tot in het binnenste van men ziel.. Want wat kon ik nog vertrouwen als mijn lichaam me in de steek had gelaten en hen niet gewoon had kunnen voldragen zodat ze niet zo moesten vechten voor hun leven… Ik voelde me zo gefaald, als vrouw, als mama…. Al de rest kon ik pas later lezen en beschreef in 1 tekst al mijn gevoel, mijn gemis, mijn hartzeer mijn verlangen. Het werd bijna zomer en hoe hard ik ergens ook genoot van de rust op neo en hoe intens ik mijn kinderen mocht leren kennen, hoe hard ik ook verlangde om hen mee naar huis te mogen nemen. Zo blij dat ik was om mama’s gelukkig te zien zijn als ze naar huis konden, zoveel verdriet deed het me ook dat wij nog niet konden gaan.

Maar onze beurt kwam, onze mini mensjes werden ‘echte’ baby’s. Hun broze huidje werd een mooi roos velletje, hun piepjes werden huiltjes en hun hoofdje en lichaam leerde samenwerken.

Eenmaal thuis miste ik de rust en de ontlasting van in het ziekenhuis. Het ‘mama’ zijn overviel me maar ik bleef gaan omdat die twee sterke wezentjes ook een sterke mama verdiende die voor hen zou blijven vechten. Toen de winter eraan kwam overviel me plots de eenzaamheid van mijn gevoel en het ‘oud’ verdriet rond hun geboorte. Want voor vele mensen in mijn omgeving was er al lang niets meer aan de hand, ik had twee kinderen die desondanks alles het goed stelde en groeide als kool. Het overviel me plots dat de hele gebeurtenis nog geen plaats had gekregen door het ‘gaan en blijven gaan’ Het heeft tijd gekost, verdriet, woede,.. maar het hele verhaal heeft me meer opgebracht dan doen verliezen heb ik ingezien. Ik heb mijn kinderen heel intens leren kennen, ik heb ijzersterke mensen ontmoet, mensen die zich dag en nacht inzetten, mensen die de kracht gevonden hebben uit hun eigen verlies iets moois verder te zetten als VZW kleine held, ik heb kinderen ontmoet die verdomd hard kunnen vechten. Ik heb mezelf als moeder leren kennen, ik heb geleerd wie belangrijk is in mijn leven en ik heb echt oprecht leren genieten.

En het mooiste van al heb ik er twee prachtkinderen aan overgehouden. Jules & Millie.

Hoe pijnlijk en vermoeiend het soms ook was , ik zou het allemaal zo terug overdoen. Want er is niets mooier dan mama te zijn van immens sterke zieltjes. Want dat zijn ze echt wel, al die vechterkes op de NICU, hoe ze het ook doen of waar ze ook mogen zijn ❤

Daphne, mama van Jules & Millie