Het verhaal van Gabriel

Stephanie: “Mijn zoon Gabriel is op 26 weken geboren”

Gabriel werd op 26 weken geboren. Hij woog 840 gram en was 34 cm groot. Mama Stephanie liep risico op een vroeggeboorte omwille van een placenta praevia (hierbij bedekt een deel van de placenta geheel of gedeeltelijk de baarmoedermond, n.v.d.r.). Bij de voorlaatste bloeding werd ze opgenomen. Hij lag 110 dagen op NICU (neonatale intensive care unit). Ondertussen is hij 11 maanden oud en een guitige kerel.

Kun je het verhaal van de geboorte van Gabriel vertellen?

“Ik zie de neonatoloog nog op mijn bed zitten met zijn brochures, een hele uitleg die eigenlijk niet echt doordrong. Ik dacht echt dat ik er zou blijven tot 34 weken, dan naar huis zou mogen en mijn zwangerschap nog rustig kon uitzitten. Er stond nog een fotoshoot gepland, want ik had amper foto’s van mijn buik.

De dag dat Gabriel werd geboren was mijn dochtertje op bezoek. We waren aan het knuffelen toen ik plots een warme vloed voelde stromen. Ik dacht dat mijn water gebroken was, maar het was gewoon bloed. Plots stond er een heel team rond mijn bed, waardoor mijn dochter schrok en huilde. Mijn schoonouders namen haar mee naar buiten na een geruststellende knuffel. Toen ze weg was brak de hel echt los voor mij.”

Felle witte lamp

“Ik was doodsbang omdat ik niet wist hoe mijn kereltje het stelde. Toen de gynaecoloog zei dat ze een spoedkeizersnede moesten uitvoeren brak mijn hart in stukjes. Ik heb nog steeds flashbacks naar de felle witte lamp die toen boven mijn hoofd hing, het angstige gezichtje van mijn dochter en het bloed.

Ze hebben Gabriel er redelijk snel uitgehaald. Ik kon hem niet zien, maar ik wist toen al dat hij een vechtertje was door zijn zachte maar in mijn ogen krachtige huiltje. Het deed pijn dat ik hem niet meteen bij mij kon hebben, dat ik niets meer voor hem kon doen naast bidden dat het goed zou komen. Het was een donker en leeg gat in mijn lichaam.

Toch wil ik mijn gynaecologe een dikke pluim geven voor haar beslissing. Hadden ze Gabby niet gehaald, dan was hij er misschien niet meer. Die fantastische vrouw heeft het leven van mijn zoontje gered.

Ik huilde stilletjes in mijn kamer, omringd door gehuil van andere baby’s die wel bij hun mama op de kamer lagen.

De verpleging kwam nog eventjes met Gabriel langs voordat ze hem naar zijn ‘spaceshuttle’ zouden brengen. De tranen kwamen niet op de recovery, maar pas toen ik Gabriel die nacht bezocht en ik mijn hand op hem mocht leggen. Heel zachtjes, want anders zou hij pijn hebben.”

De eerste nacht

“Ik huilde stilletjes in mijn kamer, omringd door gehuil van andere baby’s die wel bij hun mama op de kamer lagen. Die eerste nacht was afschuwelijk, echt traumatiserend.

Maar ik was zo fier dat ik mama mocht zijn van dit sterk engeltje.

We hebben in een rollercoaster gezeten. Elk stapje vooruit, hoe klein ook, hebben we gevierd. Ik sprong letterlijk omhoog omdat zijn ductus (een verbinding in het hart, n.v.d.r.) dicht was gegroeid, alleen met behulp van medicatie. Zijn darmpjes werkten, geen hersenbloeding, … Maar al die onzekerheid maakt je kapot.”

Hoe ging en ga je met de situatie om?

“Die eerste maand heb ik op automatische piloot beleefd: niets drong tot me door. De dokters gaven hun uitleg en ik vroeg hen vaak of hij door die cruciale eerste twee weken zou komen. Ze konden of durfden me geen hoop geven. Nu was het aan Gabriel.

Ik ging elke dag naar het ziekenhuis, belde elke ochtend, elke avond en in de nacht. De verpleging vond me nooit flauw, ze moedigden me aan en deden alles in hun macht om me bij zoveel mogelijk dingen te betrekken.

Voor mijn partner was het moeilijk om mee te komen. Hij deed het wel, maar kon Gabriel gewoon niet bij hem nemen. Te veel angst, te veel stress, te veel monitors, te veel saturatiedalingen, …

Gabriel deed het goed, maar met mij ging het de omgekeerde richting uit.

Ik ben vaak ingestort, vooral bij zijn laatste intubatie. Het is hard als je baby een stap terugzet. Maar helaas gaat het zo. Twee stappen vooruit en een achteruit, gelukkig in stijgende lijn. Maar je hebt geen glazen bol. Het enige wat je kan doen is hevig supporteren aan de zijlijn. En dat deden we.”

Nieuwe problemen

“Het is een erg zware en donkere winter geweest, maar toen hij naar huis kwam was het lente. Ik wou dat het een droom was die uitkwam en dat was in zeker zin ook zo. Maar een nieuwe nachtmerrie begon: de baby die altijd zo rustig op mijn borst lag huilde nu voortdurend als een echte huilbaby. We sliepen amper en stonden toen al op onze reserves. We zaten ook midden in verbouwingen toen, dat was niet evident. Alles kwam bij elkaar. Ik kreeg hartritmestoornissen door de stress.

De simpelste taken zoals naar de winkel gaan waren al te veel.

Ik kreeg in het ziekenhuis veel tips om andere ongemakken op te lossen: hoe je hem moet vasthouden om zijn darmpjes op gang te krijgen, hoe we zijn reflux onder controle konden krijgen, … Gabriel deed het goed, maar met mij ging het de omgekeerde richting uit.

Ik was erg moe, vergat alles, kon me niet concentreren. Ik was zeer prikkelbaar en huilde veel. Ik had flashbacks, nachtmerries, paniekaanvallen, … De simpelste taken zoals naar de winkel gaan waren al te veel. Ik genoot nergens meer van, mijn batterijen waren leeg en ik was dat ook.”

Naar de psycholoog

“Ik zette de stap naar een psychologe en zij heeft me ietwat kunnen geruststellen. Er werd me aangeraden naar de moeder- en babykliniek in Zoersel te gaan, samen met Gabby. Maar ik had schrik dat de andere kinderen hem ziek zouden maken, dus ging ik alleen in therapie zonder mijn zoontje. Ik voelde me tekortschieten als mama omdat ik niet voor mijn kinderen kon zorgen zoals ik wou. Anderen moesten hen verzorgen omdat ik het niet meer kon.

Ik besef dat ik eerst moet aansterken voor ik zo’n mama kan zijn en mijn eigen zuurstofmasker moet aanbrengen.

Wanneer Gabriel er was voelde ik me ook slecht omdat ik geen energie had om met hem bezig te zijn. Vandaag is het mijn laatste dag na zes weken intensieve therapie. De volgende stap is een psychologe zoeken om me het trauma te helpen verwerken en thuisbegeleiding van kokoos (een organisatie voor ouder van kindjes met een ongewone start).

Ik wil terug genieten van mijn wondertje, want hij verdient zo’n mama. Ik wil ook zo’n mama zijn. Maar ik besef dat ik eerst moet aansterken voor ik die mama kan zijn.

Ik weet dat het nog niet voorbij is: zo’n heftige periode schud je niet zomaar van je af. Maar wanneer ik nu naar Gabriel kijk denk ik bij mezelf: “Wat ben je toch een wonder en een vechtertje.” Dan komt mijn vechtlust terug: we doen het samen. Wat voor mij het belangrijkste was en nog steeds is: hij leeft! Hij ademt zelf. Hij kan lachen. Hij herkent mij. Hij reageert op mijn stem. Dat is goud waard voor mij.”

Wat was het moeilijkste moment in die eerste weken?

“Dat was een telefoontje dat ik in zijn eerste nacht kreeg. Het was een verpleegster die iets te veel aarzelde aan de telefoon. Ze hadden Gabriel opnieuw geïntubeerd. Na die telefoon ben ik ingestort: ik dacht echt dat ik hem kwijt was. De angst dat er elk moment iets mis kan gaan en dat ik voorbereid moet zijn op iets dat gaat komen heb ik nu nog steeds.

Elke keer dat ik afscheid nam deed mijn hart echt pijn, omdat ik er niet 24 op 24 voor hem kon zijn. Ik had nog een dochtertje waar ik ook voor moest zorgen. Ik werd in tweeën gescheurd en het voelde alsof ik tekortschoot als mama. Ik heb me toen bijna laten opnemen, maar ik kon niet weggaan omdat mijn baby en mijn dochter me nodig hadden. Dus beet ik op mijn tanden en ging door. Ook al stond ik echt in het rood.”

Wat was het mooiste moment tot nu toe?

“Er zijn er veel: de eerste keer dat ik hem bij mij mocht nemen, zijn eerste glimlach, wanneer hij op mijn borst lag, ik hem voorlas en voor hem zong. Maar ook zijn eerste badje, de eerste keer dat ik hem mocht aanleggen. Iedere ‘overwinning’: ductus dicht, eerste kilo, tweede kilo, derde kilo, …  Toen hij zijn lowflow en maagsonde zelf uittrok zeiden de dokters: “We gaan het zo laten.” Toen heb ik ook een traantje weggepinkt. En dan natuurlijk de dag dat hij naar huis mocht.”