Cindy: ” Lieve Amelie, kleine dappere prinses, ons vechtertje”

Ons verhaal samen begon in de lente. Wat waren we verrast en ook heel erg blij: er kwam een lieve kleine baby bij. De eerste controles, je kan niet geloven hoe zenuwachtig en bang ik was. We hadden immers al enkele sterretjes verloren, maar jij was er, je hartje klopte, alles zag er zo perfect uit. Zo klein en meteen van de eerste dag mijn hart al veroverd.

De weken vlogen voorbij en alles ging supergoed. 30 juni, dat werd ook een dag om nooit te vergeten. Mama en papa waren jarig en gaven een klein feestje, dat ook een beetje jouw feest was. Eindelijk mocht iedereen het weten. Marilou en Mill waren door het dolle heen, want met Kerstmis speelden ze niet meer alleen! Aan een lieve verwen-metie en een apentrotste coole peter hadden mama en papa ook al gedacht. Het werd alleen maar beter, we maakten grootse plannen, je zus kreeg een groot prinsessenbed, jouw bedje werd weer in elkaar gezet. We droomden over later, over hoe je eruit zou zien. We zochten en vonden ook direct een naam!

Na 20 weken lekker knus in mama’s buik, ging het minder goed. Je was klein, zo fijn, en altijd in een bolletje bij elkaar.
De echo’s kwamen vaker, en ik werd steeds ongeruster, maar toch ook een beetje blij, want we waren bijna aan die 24 weken! Vanaf dan was je nog wel piepklein, maar dan had je alles. Dan hoefde je alleen nog maar te groeien. Dat deed je wel, alleen niet snel genoeg.

Vanaf toen moesten we naar ‘het grote Leuven’.
Dokter Richter, een hele lieve dokter, zij ging nu voor jou en je mama zorgen. Twee weken mochten we na de echo gewoon weer naar huis, maar op 25 september ging het mis. Toen moesten we blijven. Echo’s, monitors, longrijpingsspuitjes, we kregen het allemaal. Ik maakte me elk uur meer en meer zorgen, maar we gaven niet op! Ik miste je papa, je lieve broer en zus. Iedereen was er voor ons om te helpen, gelukkig maar, want mijn moederhart brak telkens ik niet gewoon thuis bij mijn gezin kon zijn. Nu stond jij even op de eerste plaats. Dinsdag en woensdag gingen traag voorbij.

Ik had een gek gevoel en wist zelfs zonder echo’s wat er ging gebeuren.

Doordat de placenta ongezien groot was, vielen de harttonen steeds weg. Als ze al gevonden konden worden. Donderdagochtend 27 september hebben we iedereen in Leuven laten schrikken, want ik kreeg zonder reden een bloeding. We werden direct naar het verloskwartier gebracht waar ik een spoedkeizersnede kreeg. Je papa was net op tijd om je 2 minuten over 10 te kunnen bewonderen.

Wat was je mooi, zo zo mooi, zo klein, zo lief, zo teder, zo dapper, en zo fijn!
500 gram pure perfectie.
De woorden van je papa “Ze is oké, en leeft en ze doet het reuzegoed, ze kan zelf ademen.”. Die woorden klonken als muziek in mijn oren!

Je was zo flink en sterk. Mama en papa moesten wel even wennen aan al die draadjes, de buisjes en vooral de alarmpjes. Ons hart stond dikwijls eventjes stil.

Zaterdagavond zal ik nooit vergeten, je mocht voor ‘t eerst bij mama liggen. Ik kon je ruiken, voelen, knuffelen. Wat was je volmaakt. Bij papa vond je ‘t ook heel fijn en hij vond het zalig om zo dicht bij jou te zijn.

Ons eerste gesprek met de dokters was heel positief. Je kwam mooi bij, je woog al 760 gram, je infuusjes waren bijna allemaal weg. Je kon zelf al pipi en kaka doen. En je had op die korte tijd het hart van elke verpleegster en dokter veroverd.

Marilou en Mill waren ook superfier! Drie zondagen lang waren voor hen een groot feest! Dan gingen we naar hun kleine zusje. Ze waren en blijven zo trots en fier op jou, Amelie.

Ik mocht al snel helpen bij jouw verzorging, koorts meten, pampertje vervangen, je een beetje opfrissen, insmeren met amandelolie. Elk moment opnieuw werd onze band hechter.

Er zijn zo van die momenten die ik nooit vergeten zal, lieve Amelie. Ze zeggen wel eens: zulke kleine baby’s beseffen nog niets, ze weten niet wat er allemaal speelt. Maar ik heb de bewijzen van wel, lieve schat.

Toen je nog in mij buik zat, danste ik steeds met je grote zus op ‘Perfect’ van Ed Sheeran (dit doen we trouwens nog steeds). Dit liedje zong ik ook elke keer als ik je bij me had, als ik binnenkwam.

Telkens deed je die mooie grote ogen van je open, net of je wilde zeggen: “Hey mama, je bent er!”

Die momenten, ik vergeet ze nooit meer.
Net zoals het moment waarop ik het met de verpleegster had over kleine kleertjes om aan te trekken. De grootste maat die ik in de winkel kon kopen was maat 44, nog veel te groot voor jou.

Toen zei de verpleegster dat er een vereniging ‘vzw Kleine Held’ bestaat, waarbij je online een formulier invult en je een setje op maat gemaakt kan ontvangen. Dit heb ik direct gedaan.
De dag dat ik dat toekreeg waren de eerste tranen van geluk in die 20 lange bange dagen. Ik kan die mensen niet genoeg bedanken. Je zou er zo beeldig uitgezien hebben in je minikleertjes, je warme dekentje. Helaas hebben we je ze nooit kunnen aandoen. Ik had 17 oktober nog maar net je vlaggetjes, die we er ook bijkregen, op je kamertje gehangen. Een instant feel-good-momentje.

17 oktober was de dag dat alles zou veranderen. Ik was die middag nog bij je geweest. Er was iets, je huilde, ik kreeg je niet gesust. Maar mama moest vertrekken, want de babysit moest ook weer door. Ik reed naar huis met een heel raar gevoel. Dat zal het moederinstinct geweest zijn.

Daarvan heb ik nu vreselijk veel spijt, dat ik toen niet bij je bleef. Niet dat ik je had kunnen redden, maar dan had ik die paar extra uren met jou nog gehad.
Rond 16.00 uur belde ik nog even: je was terug oké, heel flink en rustig aan het slapen.
En toen ineens om 18u30 ging de telefoon: “Amelie is erg ziek, helemaal niet goed, jullie moeten nu komen, meteen.”

We kwamen toe, zo snel we konden. Je werd geopereerd, er was nog hoop voor even. Om 23.00 uur kwamen de dokters ons verslagen vertellen dat niets jou nog kon helpen.

Vanaf dat moment is niets nog hetzelfde lieve Amelie.

We moesten afscheid van je nemen. Gelukkig mocht je dicht bij mama en papa zijn. Lekker warm in je dekentje van ‘de Kleine Held’

Je werd nog gedoopt. Er werd gelachen en gehuild. We zongen nog onze favoriete liedjes. Je keek ons nog aan met je mooie grote ogen, die net zo mooi zouden worden als die van je grote zus. We konden je nu ook bewonderen zonder al die buisjes. Wat was je mooi, zo zo mooi, een perfecte mix van je broer en zus.

Je afscheid was mooi en teder, maar tegelijk ook zo hard en pijnlijk. Zo enorm oneerlijk! Waarom net jij, onze lieve prinses.
Ik mocht je wassen, je aankleden, je wiegen en je eindelijk in mijn armen nemen, zonder al die draadjes. Me eindelijk echt mama voelen. Wat was je mooi in je mini kleedje. Ik was zo ontzettend trots! Het leek net alsof je lag te slapen, net zoals het zou zijn geweest zo ergens rond Kerstmis.

De dagen erna en nu nog steeds worden we geleefd. Ik ben wel ontzettend blij dat ik elk moment dat het kon nog bij je was. Je kon knuffelen en wiegen, liedjes zingen en vertellen. Ook al was je er niet echt meer bij, ik wilde je koude lijfje verwarmen en je niet alleen laten.

Je afscheidsdienst was prachtig. Ik had een tekst gemaakt en heb die ook zelf kunnen voorlezen, voor jou Amelie. Terwijl ik anders niet zo’n spreker ben.

We hebben ook geboortekaartje gemaakt voor jou, zodat iedereen weet van jouw bestaan. Zo werden mijn avonden en nachten toch nog een beetje verzacht.

Omdat we zelf aan geld en cadeautjes niet echt iets hebben, hebben we vzw de Kleine Held en het Nicolasfonds op jouw kaartje gezet, zodat andere mama’s en papa’s en vooral kleine helden krijgen wat ze verdienen: de beste zorgen en ondersteuning. En mooie kleedjes, zodat ze kunnen schitteren net zoals jij deed, Amelie.

Ik ben oprecht blij voor al die kleine helden en hun familie dat ze wel gezond en gelukkig naar huis kunnen, zoals het hoort te zijn. Of de pijn ooit minder zal zijn en of de tijd alle wonden heelt, dat zal ik pas binnen lange tijd kunnen vertellen. Nu lijkt het alsof ik soms gek wordt van verdriet, net omdat ik je zo mis. En je bij al die kleine dingen die ik doe, er wel altijd ergens bij bent en ik me ook altijd afvraag, hoe zou het zijn als …

Lieve schat, lieve Amelie, kleine pop, kleine prinses, lief zusje, wat missen we je zo vreselijk hard!

Je zal altijd in onze hartjes blijven leven.
We zijn zo dankbaar dat we je mama en papa mochten zijn.
Rust nu maar lekker uit op je mooie wolkje.