Het verhaal van Achiel
Laat ik starten met mezelf voor te stellen. Ik ben Kelly, 34 jaar, getrouwd en mama van 3 kids: Vic (10), Ana (7) en Achiel (5 maand).
Na de geboorte van Ana was het voor mij welletjes geweest, Dimi wilde wel nog graag een derde kindje maar ik hield de boot af. Tot vorig jaar. Al heel gauw hadden we het geluk om onze vrienden en familie te melden dat er een 3de kindje op komst was. De bevallingsdatum werd 30 maart 2019.
Ik denk even terug aan de vorige twee zwangerschappen. Vic kwam ter wereld met een spoedkeizersnede op 32 weken nadat Hellp werd geconstateerd. Hij woog 1995 gram en was 45 cm groot. Alles ging toen supersnel. Er was geen tijd om na te denken. Ik was volledig onder narcose. Vic werd geboren op 16 juli 2009. Enkele uren later opende ik mijn ogen en kreeg ik een fotootje te zien van hem. Na 24 uur heb ik Vic voor de eerste keer gezien. Na 5 weken mochten we Vic mee naar huis nemen.
Bij Ana werd pre-eclampsie vastgesteld bij de controle op 38 weken. De volgende ochtend werd de keizersnede uitgevoerd. Ana is geboren op 6 januari 2012.
Ondertussen ben ik zwanger van Achiel en deze zwangerschap is er weer ééntje zonder kwaaltjes en ongemakken.
Donderdag 13 december ga ik op controle bij de gynaecoloog. Mijn bloeddruk blijkt te hoog. Ik krijg medicatie en moet zelf ook dagelijks mijn bloeddruk controleren. Helaas blijft die blijft stijgen, zelfs na een verdubbeling van de medicatie.
Zondag 23 december word ik wakker met felle pijn ter hoogte van mijn maag. Ik herken de pijn maar verdring het. Na de middag gaan we toch even ter controle naar de materniteit. Er wordt bloed afgenomen en ondertussen wordt de gynaecoloog opgebeld. Die vertrouwt het niet. Hij wil dat ik een nachtje blijf. Na een uur komen ze me al melden dat ik me moet voorbereiden op transport naar AZ Sint Jan Brugge. Alles van Vic begint door mijn hoofd te spoken. Is mijn gevoel toch juist? Ik word bang en verga van de pijn. Ondertussen ben ik 26 weken ver. Dit kan toch niet, niet weer! Dit is veel te vroeg.
Algauw staan we in Brugge en word ik grondig onderzocht. Opnieuw Hellp.
Ik onderga alles. Ik kan niets doen. Zelfs denken lukt me niet. De pijn wordt ondraaglijk. Ik voel me futloos. Al mijn energie is verdwenen. Ik krijg de eerste longrijping en moet me rustig houden. Heel veel rusten is de boodschap. Ik krijg te horen dat ik niet meer naar huis ga voor de baby geboren word. Ze willen mij heel graag stabiel krijgen om het zo nog 4 weken te kunnen rekken.
De eerste 2 dagen ben ik stabiel. Mede dankzij de longrijping maar op donderdag gaat het mis.
Er wordt constant bloed afgenomen. De bloeddrukmeter gaat niet meer van mijn arm. Het bezoek wordt naar huis gestuurd en ik moet me mentaal gaan voorbereiden op de geboorte. Vrijdagochtend halen we niet. Achiel komt ter wereld op vrijdag 28 december 01u30 met een keizersnede. Ik hoor hem wenen en 3 secondjes later krijg ik hem te zien. Och, wat is hij klein. Ik kan haast niet beschrijven wat ik toen voelde. Ik lig daar en kan niets doen. Ik voel me zo slecht, hulpeloos. Moet ik blij zijn? Onze zoon is geboren. Is alles goed met hem? Hoeveel weegt hij? Alles komt toch in orde? Achiel weegt 830 gram. Zijn lengte is niet gekend.
Achiel komt terecht op de neonatologie, box 5. Onze living want al snel werd de muur van de box volgehangen met tekeningen, vlaggetjes, … Onze dagen gaan open en dicht. Er vloeien heel veel traantjes. Dat is momenteel het enige dat een beetje oplucht. Ondertussen moet ons gezin ook verder blijven draaien en dat is heel moeilijk te combineren. Het doet zoveel pijn om je kind steeds opnieuw te moeten achterlaten en hem daar zo te zien liggen. We geven hem alle liefde en warmte die ons gezinnetje kan geven en toch heb ik steeds het gevoel dat we hem tekort doen. Zelfs nu terwijl ik aan de pc zit, gaat het moeilijk en las ik een pauze in.
Mensen rondom ons zeggen dat ze begrijpen dat het niet gemakkelijk is. De rit naar Brugge is 45 minuten op en af en dat moet inderdaad zwaar zijn, zeggen ze. Die rit is inderdaad zwaar maar in vergelijking met onze wirwar van emoties slechts een peuleschil. Je voelt dat ze zich proberen in te leven maar toch zullen ze de impact ervan nooit begrijpen. Als koppel vinden we heel veel steun bij elkaar. We praten heel veel en we begrijpen elkaar als geen ander. Als mama word ik enorm geapprecieerd door mijn man en dat houdt ons gezin recht. We worden met heel veel zaken geconfronteerd die we niet begrijpen. Buitenstaanders vinden het zelfs soms nog veel belangrijker om ons te vertellen hoe zij zich voelen. Of laten hun ongenoegen merken wanneer ze niet akkoord gaan met onze afspraken Dit wordt voor ons veel, te veel en is hartverscheurend. Zo hartverscheurend dat je lichaam en je geest het niet meer aankunnen.
Op de dienst word ik aangesproken over de vzw.
Ik vind een foldertje. Is het nu toevallig of niet maar ik zag het interview enkele weken terug tijdens de reportage in de warmste week. Ik contacteer Sofie en algauw vind ik een pakketje voor Achiel. Wat deed dit ongelofelijk veel deugd en wat was het superfijn een cadeautje te krijgen met spulletjes voor Achiel. Ik zag hem al zo voor me met zijn bodytje en mutsje aan. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje, want wij werden opnieuw mama en papa en willen ook graag gelukkig zijn met de geboorte van ons derde kindje. Elke dag dacht ik: als ik nu eens alle draadjes afkoppel en hem gewoon heel dicht bij me hou en hem alle liefde en warmte geef wat een mama maar kan geven, dan komt alles toch goed? Als ik thuis was ‘s avonds voelde ik me helemaal niet thuis. Ik was niet compleet. Het doet pijn geen energie te hebben om je dochter te kunnen helpen wanneer ze vraagt: mama, hoe schrijf je de p van prinses?
Tranen springen in je ogen en blijven stromen wanneer iemand je met 1000 voeten tegelijk op je hart trapt wanneer je eindelijk de moed vind om je geluk te delen. Er waren dagen dat ik geen uitweg meer zag. Ik bleef maar doorgaan op automatische piloot en af en toe kwam daar wat roest op maar dit lukte en zo gingen we elke dag weer door. Al mijn energie ging naar het afkolven. Ik zette alles op alles om een volwaardige productie te krijgen. Heel veel dagen zat ik daar alleen bij Achiel. Aan zijn couveuse. Ik had zo een grote nood aan wat zuurstof, frisse lucht of een beetje zonlicht. Ik was jaloers op mijn man die dag in dag uit buiten werkte. Gelukkig werden mijn signalen goed opgevangen en probeerden we regelmatig op zondagnamiddag iets leuks te doen met Vic en Ana in de buitenlucht. Op een maandagochtend stapte ik vol goede moed de A-mode binnen om een kleedje te gaan uitzoeken voor de communie van Ana. Ik keek en zag veel mooie kleedjes hangen maar ik vond geen kracht, energie om ze te passen. Ik bleef maar rondslenteren. Het lukte me niet. Ik voelde me zo alleen dat moment.
Mensen rondom ons zijn bang, hebben verdriet maar weten niet hoe ermee om te gaan en dit is voor ons niet evident. Daarom lassen we een periode in zonder bezoek. Het wordt voor ons te moeilijk. We kunnen het niet langer aan om de familie te begeleiden bij hun bezoek aan Achiel. We zijn onze vrienden en familie dankbaar voor de hulp. Er was constant chaos in ons hoofd. We hadden vele dagen moeite met plannen, zaken regelen voor Vic en Ana maar steeds waren deze mensen begripvol en dat was zeer fijn. We konden bij hen terecht voor de opvang voor Vic en Ana. Zo werd het voor hen af en toe een beetje vakantie en werden eventjes alle zorgen die zij met zich meedroegen vergeten. Mensen rondom ons spraken ons wel honderden keren aan dat we maar moesten zeggen wat ze konden doen om ons te helpen. Maar zelfs daar slaagde ik niet in. Een goeie vriendin kwam me elke donderdag halen om met mij naar Brugge te rijden. Zij had ook telkens gekookt voor ons gezin. Hoe zalig was dat? Ik hoefde het niet te vragen. Enkel aanvaarden. Ze stelde het niet voor. Ze stond er “gewoon”.
Ze stelde het niet voor. Ze stond er “gewoon”.
Achiel legde een ongelofelijk parcours af. Wij werden fantastisch begeleid door alle mensen op de neonatologie. De vele, spontane babbels over de dagdagelijkse dingen in het leven deden mij heel veel deugd. Na 3 weken werd Achiel geopereerd. Een maand later kreeg hij injecties aan beide oogjes en moest daarvoor volledig onder narcose. Achiel werd 3x geïntubeerd en telkens geëxtubeerd. Hij werd heel lang ondersteund met B-pap, C-pap, optiflow en als laatste nasale flow. Bij Achiel werd BPD* vastgesteld. Achiel mocht de dienst neonatologie verlaten na exact 100 dagen. Hij ging naar huis met monitor en zuurstof. We hadden zo hard uitgekeken naar deze dag dat het me angstig maakte. Box 5 was mijn vertrouwde plek geworden. Vaak zat ik daar alleen, samen met Achiel. En nu moest ik het thuis alleen gaan doen. Zal dit wel lukken?
Vandaag kan ik zeggen dat we sinds 2 dagen geen monitor meer hebben en dat de zuurstof enkel nog ’s nachts nodig is. Onze kleine held doet het ongelofelijk goed. Hij is nu 5 maanden oud, weegt 4kg050 en is 54 cm groot.
Mijn verhaal schrijven heeft me geholpen om verder te kunnen en om alles een plaatsje te geven. Ik lees de laatste tijd heel veel over hellp, kleine heldjes. En telkens weer raken die verhalen mij tot in het diepste van mijn hart.
X
Kelly
