Sarah: “Onze kindjes zijn geboren op 29 weken en 2 dagen”

Op 17 november is het wereldprematurendag. Dankzij VZW De Kleine Held die gratis kleding voor prematuurtjes maakt vonden we enkele sterke mama’s die het verhaal van hun prematuur kindje willen delen. Vandaag vertelt Sarah het verhaal van haar tweeling Tibo en Tess, die nog altijd in het ziekenhuis verblijven.

Tibo en Tess zijn op 20 oktober van dit jaar geboren op 29 weken en 2 dagen. De tweeling was eigenlijk uitgerekend op 3 januari 2019. Aangezien het een tweeling is zou Sarah ingeleid worden rond 37 weken medio december. Bij de geboorte woog Tibo 1630 gram en hij was 40 cm, Tess woog 1080 gram en was 35 cm.

Kun je het verhaal van de geboorte van Tibo en Tess vertellen?

“De kindjes zijn de nacht van vrijdag op zaterdag geboren. Sinds donderdagochtend was ik opgenomen in het ziekenhuis van Bornem vanwege te veel harde buiken. Ik kreeg weeënremmers en ze dienden ook longrijping toe voor de baby’s, voor het geval ze al geboren zouden worden.
Vrijdag ging het beter en was er minder activiteit. Het ging dus blijkbaar de goede kant op.

Dat dachten we tenminste. Diezelfde nacht brak onverwacht toch mijn water. Aangezien wij ook deels werden opgevolgd in UZ Leuven (bij dokter Lewi die gespecialiseerd is in meerlingen), besloten de artsen om mij die nacht direct met de ambulance naar daar over te brengen. Ik belde mijn man op die direct volgde met de wagen.

Dr Lewi bleek net van wacht en na onderzoek bleek dat de bevalling niet meer kon uitgesteld worden: mijn weeën werden steeds feller.
Ze gingen direct over tot een keizersnede die ik gelukkig bewust kon volgen, samen met mijn man.

Tibo en Tess werden geboren om 5u49 en 5u50.

Toen Tibo en Tess er waren werden ze direct nagekeken en verzorgd, waarna mijn man al snel bij hen mocht. Het ging zo snel dat ik zelfs geen tijd had om veel na te denken of te panikeren. Gelukkig werd snel duidelijk dat ze het allebei goed deden. Maar de angst zat er nog wel goed in.

Ik mocht hen al snel bezoeken om hen met eigen ogen bewonderen. De liefde die ik voelde was overweldigend, maar het beschermende gevoel terwijl ik de zorg een tijdje uit handen zou moeten geven was confronterend. Kortom, de eerste uren en dagen leefde ik in een emotionele rollercoaster.”

Wat is het moeilijkste aan deze periode?

“De onzekerheid de eerste dagen of ze het goed blijven doen, of ze er medische gevolgen aan zullen overhouden, hoe lang ze in het ziekenhuis zullen moeten blijven, …

Je moet veel zorg uit handen geven en je kindjes toevertrouwen aan een medisch team. Ik wist natuurlijk dat er goed voor hen gezorgd wordt maar het liefst van al wilde ik dit natuurlijk graag zelf kunnen doen.

Het pendelen is ook niet te onderschatten; bij momenten leefde ik een beetje op automatische piloot en de dagen vlogen voorbij op die manier.
Maar eens we bij onze kindjes waren was dat allemaal vergeten natuurlijk!”

De rust die ze over zich heen krijgen als ze mama of papa voelen en ruiken is gewoon fantastisch.

Wat zijn de mooie momenten tot nu toe die jullie koesteren?

“Het kangoeroeën (het huid-op-huidcontact dat tussen ouder en kind ontstaat wanneer een baby alleen zijn luier draagt en op de blote borst van mama of papa ligt, n.v.d.r.) zijn echt zalige momenten. Je kindje dat rustig wordt en in slaap valt eens het op je borst ligt. De rust die ze over zich heen krijgen als ze mama of papa voelen en ruiken is gewoon fantastisch. Eventjes een zijn en in alle rust genieten van elkaar. Die eerste keer zal ik dan ook zeker nooit vergeten.”

Hoe helpt jullie omgeving mee?

“We krijgen veel hulp in het huishouden. Zowel ouders, schoonouders als collega’s boden aan voor ons te koken, waardoor wij nu een goed gevulde vriezer hebben en geen extra stress moeten hebben om ‘s avonds ook nog eens een gezonde maaltijd op tafel te kunnen krijgen. Ook op vlak van eens poetsen of strijken bieden onze ouders veel hulp.”

Welke praktische zaken lopen jullie tegenaan die je niet van tevoren had kunnen bedenken?

“We hadden op zich al snel een vrij realistisch beeld van wat ons te wachten stond. Het pendelen, mijn man die terug moest werken en ondertussen ook nog eens het verbouwen van de kinderkamers waarvoor we op voorhand gedacht hadden nog enkele weken extra te hebben. Dus ook voor hem is het volop plannen.

Gelukkig kan ik gewoon volop bij de kindjes zijn en is dit goed geregeld op vlak van verlenging van zwangerschapsverlof.”